Κυριακή 8 Ὀκτωβρίου 2017 (Γ’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. ζ’ 11-16)

«Μή κλαῖε».

Ἡ μικρή πολιτεία τῆς Ναΐν βυθίστηκε στή θλίψη. Συνοδεύει τή χήρα μάνα πού ἔχασε τό μονάκριβο παιδί της καί τό ὁδηγεῖ στήν τελευταία του κατοικία. Κλαίει ἡ δυστυχισμένη μάνα καί ὀδύρεται μπροστά στό φέρετρο τοῦ παιδιοῦ της. Καθώς ὁ Κύριος φθάνει μπροστά της, τῆς λέει μέ στοργή: «Μή κλαῖε». Τά λόγια αὐτά του Κυρίου μᾶς δίνουν ἀφορμή νά δοῦμε τί εἶναι ὁ θάνατος καί πῶς πρέπει νά τόν ἀντιμετωπίζουμε.

Εἶναι γεγονός λυπηρό γιά ὅλους μας ὁ θάνατος κάθε ἀνθρώπου. Ὄταν ὅμως πρόκειται γιά τό θάνατο νέου ἀνθρώπου καί μάλιστα μονάκριβου παιδιοῦ μιᾶς χήρας μάνας, τότε ὁ σπαραγμός τῆς ψυχῆς εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερος καί ὁ πόνος δυσβάστακτος. Ὁ πόνος γιά τόν θάνατο κάποιου ἀγαπημένου προσώπου ἀναστατώνει τόν ἄνθρωπο, σκοτίζει τόν νοῦ του καί γεμίζει τήν ψυχή του μέ ἀπελπισία. Κανείς ἄνθρωπος δέν θέλει τό θάνατο. Ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε γιά τή ζωή καί φύτευσε μέσα μας τόν πόθο τῆς ἀθανασίας. Ἐμεῖς ὅμως μέ τήν πτώση μας καταδικάσαμε τόν ἑαυτό μας στό θάνατο. Γι’ αὐτό ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά καταργήσει μέ τό δικό Του θάνατο τό δικό μας.

Τώρα πλέον ὁ θάνατος ἀποτελεῖ πέρασμα καί ὄχι τέλος. Τώρα πλέον κάθε πιστός Χριστιανός μέ τό θάνατό του πηγαίνει κοντά στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ὅπου ἡ ψυχή του ζεῖ χωρίς λύπη καί πόνο. Ἐκεῖ συναντᾶ τήν Παναγία μας, τούς ἁγίους Ἀποστόλους, τίς στρατιές τῶν ἁγίων ἀγγέλων, ὅλους τούς ἁγίους. Ἐκεῖ  συναντᾶ τούς προαπελθόντες πιστούς, τούς ἀγαπημένους της, συναντᾶ ὅλη τή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Τώρα πλέον ὁ θάνατος εἶναι μόνο χωρισμός τοῦ σώματος ἀπ΄ τήν ψυχή, πού θά διαρκέσει μέχρις ὅτου ὁ Κύριος, ὁ ἐξουσιαστής τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ἀναστήσει τά νεκρά σώματα τῶν ἀνθρώπων καί τά ἑνώσει καί πάλι μέ τίς ψυχές τους κατά τη δευτέρα Παρουσία Του. Κοιμοῦνται οἱ νεκροί καί περιμένουν ν’ ἀκούσουν τό σάλπισμα τοῦ ἀρχαγγέλου νά τούς ξυπνήσει. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος ὀνόμασε τό θάνατο ὕπνο, καί ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζει κοιμητήρια τά νεκροταφεῖα. Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ὁ προάγγελος καί τῆς δικῆς μας ἀνάστασης. Στό σύμβολο τῆς πίστεως ὁμολογοῦμε: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».

Ἐφόσον λοιπόν ὁ θάνατος εἶναι κοίμηση, πῶς ἐμεῖς πρέπει νά τόν ἀντιμετωπίζουμε;

Στό θάνατο κάποιου ἀγαπημένου μας προσώπου θά πρέπει νά ἔχουμε βαθειά πίστη στό Θεό, τό χορηγό τῆς ζωῆς. Νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοιά Του. Νά μήν ψάχνουμε μέ τή φτωχή λογική μας νά ἐξηγήσουμε τά ἀνεξερεύνητα σχέδια τοῦ Θεοῦ. Αὐτό πού ὁπωσδήποτε πρέπει νά ἀποδεχθοῦμε εἶναι ὅτι ὁ Θεός μέσα στό πάνσοφο σχέδιό Του ὅλα τά ἐπιτρέπει πρός τό ἀγαθό. Θά προστατεύσει αὐτούς πού ἔμειναν πίσω, θά στηρίξει τούς ἀπαρηγόρητους. Ὅταν μιά οἰκογένεια χάσει τόν πατέρα της, ὁ Θεός γίνεται δυό φορές πατέρας, καί ὅταν χάσει τή μητέρα, ἡ Παναγία μας γίνεται ἡ οὐράνια μητέρα τῆς οἰκογένειας. Δέν εἶναι λόγια παρηγοριᾶς αὐτά. Τό ἀποδεικνύουν πάμπολλα παραδείγματα ὀρφανῶν πού ὁ Θεός τά προστάτευσε μέ τόν καλύτερο τρόπο.

Βέβαια εἶναι ἀδύνατο νά μήν πονέσουμε ἤ νά μήν κλάψουμε μπροστά στό θάνατο. Ἄλλωστε κι ὁ Κύριός μας δάκρυσε στό θάνατο τοῦ φίλου του Λάζαρου. Δέν θά μείνουμε ἀναίσθητοι, οὔτε ἀπαθεῖς, μᾶς λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἀλλά καί οὔτε πολυπαθεῖς, δηλαδή ἀπελπισμένοι καί ἀπογοητευμένοι. Καί τά δύο εἶναι ἄκρα καί δέν ταιριάζουν σ’ ἕνα Χριστιανό. Θά λυπηθοῦμε, θά πονέσουμε, θά κλάψουμε. Ὅμως δέν θά ἀπελπισθοῦμε. Δέν θά χάσουμε τήν ψυχική μας ἰσορροπία, δέν θά γογγύσουμε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Δέν θά ἀφήσουμε τή λύπη καί τή μελαγχολία νά μᾶς παραλύσει. Δέν θά ξεσπάσουμε σέ ὑπερβολικές ἐκδηλώσεις, ὅπως οἱ ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέει: «Οὐ θέλομεν ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περί τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μή λυπῆσθε, καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα» (Α’ Θεσ. δ’ 13). Δέν πρέπει, δηλαδή, νά ἀγωνιοῦμε γιά τούς ἀγαπημένους μας πού κοιμήθηκαν, καί νά λυπούμαστε ὅπως λυποῦνται ὅσοι δέν ἔχουν τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως.

Ἀδελφοί, ὁ θάνατος εἶναι τό μόνο βέβαιο γεγονός τῆς ζωῆς μας. Καί θά πρέπει νά προετοιμαζόμαστε γι’ αὐτόν σ’ ὅλη μας τή ζωή. Κάθε στιγμή καί ὥρα δίνουμε ἐξετάσεις γιά τή θέση μας στήν ἄλλη ζωή. Μήν περιμένουμε λοιπόν νά μετανοήσουμε κατά τίς τελευταῖες μας ὧρες πρίν τόν θάνατό μας. Δέν ξέρουμε ἐάν θά ἔχουμε τότε τήν εὐκαιρία. Ἀλλά χωρίς ἀναβολή ἄς ἀλλάξουμε τώρα ζωή, μέ ἐξομολόγηση εἰλικρινῆ, μέ μετάνοια ἔμπρακτη, μέ φιλότιμη προσπάθεια καί συνεχῆ ἀγώνα. Γένοιτο.