28.6.2016 ΤΡΙΤΗ Β΄, ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΤΡΙΤΗ Β΄, ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα  4:4-12

Ἀδελφοί, τῷ ἐργαζομένῳ ὁ μισθὸς οὐ λογίζεται κατὰ χάριν, ἀλλὰ κατὰ ὀφείλημα· τῷ δὲ μὴ ἐργαζομένῳ, πιστεύοντι δὲ ἐπὶ τὸν δικαιοῦντα τὸν ἀσεβῆ λογίζεται ἡ πίστις αὐτοῦ εἰς δικαιοσύνην, καθάπερ καὶ Δαυῒδ λέγει τὸν μακαρισμὸν τοῦ ἀνθρώπου ᾧ ὁ Θεὸς λογίζεται δικαιοσύνην χωρὶς ἔργων· «Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι· μακάριος ἀνὴρ ᾧ οὐ μὴ λογίσηται Κύριος ἁμαρτίαν». Ὁ μακαρισμὸς οὖν οὗτος ἐπὶ τὴν περιτομὴν ἢ καὶ ἐπὶ τὴν ἀκροβυστίαν; Λέγομεν γὰρ ὅτι ἐλογίσθη τῷ ᾿Αβραὰμ ἡ πίστις εἰς δικαιοσύνην. Πῶς οὖν ἐλογίσθη; Ἐν περιτομῇ ὄντι ἢ ἐν ἀκροβυστίᾳ; Οὐκ ἐν περιτομῇ, ἀλλ᾿ ἐν ἀκροβυστίᾳ· καὶ σημεῖον ἔλαβε περιτομῆς, σφραγῖδα τῆς δικαιοσύνης τῆς πίστεως τῆς ἐν τῇ ἀκροβυστίᾳ, εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πατέρα πάντων τῶν πιστευόντων δι᾿ ἀκροβυστίας, εἰς τὸ λογισθῆναι καὶ αὐτοῖς τὴν δικαιοσύνην, καὶ πατέρα περιτομῆς τοῖς οὐκ ἐκ περιτομῆς μόνον, ἀλλὰ καὶ τοῖς στοιχοῦσι τοῖς ἴχνεσι τῆς ἐν τῇ ἀκροβυστίᾳ πίστεως τοῦ πατρὸς ἡμῶν ᾿Αβραάμ.

 ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)

4 Ἀντίθετα ὅμως σέ κάθε ἐργαζόμενο ὁ μισθός τῆς ἐργασίας του δέν θεωρεῖται χάρη, ἀλλά χρέος πού τοῦ ὀφείλεται.

5 Σ’ ἐκεῖνον ὅμως πού δέν ἔχει νά ἐπιδείξει ἔργα, πιστεύει ὅμως στό Θεό, ὁ ὁποῖος δικαιώνει καί σώζει ἀκόμη καί τόν ἀσεβή, ἡ πίστη του λογαριάζεται τόσο πολύ, ὥστε ὁ Θεός τόν ἀναγνωρίζει ὡς δίκαιο γιά τήν πίστη του αὐτή.

6 Τό ἴδιο καί ὁ Δαβίδ διακηρύττει τό ἐγκώμιο τῆς μακαριότητος τοῦ ἀνθρώπου τόν ὁποῖο ὁ Θεός ἀναγνωρίζει ὡς δίκαιο χωρίς νά ἀποβλέπει σέ ἔργα:

7 Πανευτυχεῖς, λέει, εἶναι ἐκεῖνοι τῶν ὁποίων συγχωρήθηκαν οἱ παρανομίες καί σκεπάστηκαν οἱ ἁμαρτίες. 

8 Πανευτυχής εἶναι ὁ ἄνθρωπος στόν ὁποῖο ὁ Κύριος δέν θά λογαριάσει καμία ἁμαρτία.

9 Ὁ μακαρισμός λοιπόν αὐτός ἀνήκει μόνο στούς Ἰουδαίους, πού ἔχουν περιτομή, ἤ καί στούς ἀπερίτμητους ἐθνικούς; Καί στούς ἐθνικούς. Διότι, ὅπως διδασκόμαστε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, λέμε ὅτι λογαριάσθηκε στόν Ἀβραάμ ἡ πίστη του ὡς δικαιοσύνη.  

10 Πότε λοιπόν τοῦ λογαριάσθηκε; Ὅταν εἶχε περιτμηθεῖ ἤ ὅταν ἦταν ἀκόμη ἀπερίτμητος; Ὄχι ὅταν εἶχε περιτμηθεῖ, ἀλλά ὅταν ἦταν ἀπερίτμητος.

11 Καί ἔλαβε ἐξωτερικό σημάδι τήν περιτομή σάν σφραγίδα πού βεβαίωνε τή δικαίωσή του ἀπό τήν πίστη πού εἶχε δείξει ὅταν ἦταν ἀκόμη σέ κατάσταση ἀκροβυστίας. Κι ἔγινε ἔτσι αὐτός πνευματικός πατέρας ὅλων ἐκείνων πού εἶναι ἀπερίτμητοι καί πιστεύουν, γιά νά λογαριασθεῖ καί σ’ αὐτούς ἡ δικαίωση. 

12 Ἀλλά ἔγινε καί πατέρας ἐκείνων τῶν Ἰουδαίων πού ἔχουν ὄχι μόνο τή σαρκική περιτομή, ἀλλά καί ἀκολουθοῦν τά ἴχνη τῆς πίστεως πού ἔδειξε ὁ ἴδιος ὁ πατέρας μας Ἀβραάμ ὅταν ἦταν ἀκόμη ἀπερίτμητος.

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ “Ο ΣΩΤΗΡ”»)