01.05.2024 Τῌ ΑΓΙᾼ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛῌ ΤΕΤΑΡΤῌ

Τῌ ΑΓΙᾼ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛῌ ΤΕΤΑΡΤῌ

Εἰς τὸν Ὄρθρον

Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην

ιβ΄ 17 - 50

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμαρτύρει ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ' αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. ¹⁸ διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον. ¹⁹ οἱ οὖν Φαρισαῖοι εἶπον πρὸς ἑαυτούς· Θεωρεῖτε ὅτι οὐκ ὠφελεῖτε οὐδέν; ἴδε ὁ κόσμος ὀπίσω αὐτοῦ ἀπῆλθεν. ²⁰ Ἦσαν δέ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ. ²¹ οὗτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· Κύριε, θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν. ²² ἔρχεται Φίλιππος καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέᾳ, καὶ πάλιν Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος καὶ λέγουσι τῷ Ἰησοῦ· ²³ ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. ²⁴ ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει. ²⁵ ὁ φιλῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ μισῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, εἰς ζωὴν αἰώνιον φυλάξει αὐτήν. ²⁶ ἐὰν ἐμοί διακονῇ τις, ἐμοὶ ἀκολουθείτω, καὶ ὅπου εἰμὶ ἐγὼ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται· καὶ ἐάν τις ἐμοὶ διακονῇ, τιμήσει αὐτὸν ὁ πατήρ. ²⁷ Νῦν ἡ ψυχή μου τετάρακται, καὶ τί εἴπω; Πάτερ, σῶσόν με ἐκ τῆς ὥρας ταύτης. ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἦλθον εἰς τὴν ὥραν ταύτην. ²⁸ πάτερ, δόξασόν σου τὸ ὄνομα. ἦλθεν οὖν φωνὴ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ· Καὶ ἐδόξασα καὶ πάλιν δοξάσω. ²⁹ ὁ οὖν ὄχλος ὁ ἑστὼς καὶ ἀκούσας ἔλεγε βροντὴν γεγονέναι· ἄλλοι ἔλεγον· Ἄγγελος αὐτῷ λελάληκεν. ³⁰ ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν· Οὐ δι' ἐμὲ αὕτη ἡ φωνὴ γέγονεν, ἀλλὰ δι' ὑμᾶς. ³¹ νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω· ³² κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν. ³³ τοῦτο δὲ ἔλεγεν σημαίνων ποίῳ θανάτῳ ἤμελλεν ἀποθνήσκειν. ³⁴ ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ὄχλος· Ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐκ τοῦ νόμου ὅτι ὁ Χριστὸς μένει εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ πῶς σὺ λέγεις, δεῖ ὑψωθῆναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; τίς ἐστιν οὗτος ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου; ³⁵ εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Ἔτι μικρὸν χρόνον τὸ φῶς μεθ' ὑμῶν ἐστι· περιπατεῖτε ἕως τὸ φῶς ἔχετε, ἵνα μὴ σκοτία ὑμᾶς καταλάβῃ· καὶ ὁ περιπατῶν ἐν τῇ σκοτίᾳ οὐκ οἶδεν ποῦ ὑπάγει. ³⁶ ἕως τὸ φῶς ἔχετε, πιστεύετε εἰς τὸ φῶς ἵνα υἱοὶ φωτὸς γένησθε. Ταῦτα ἐλάλησεν Ἰησοῦς, καὶ ἀπελθὼν ἐκρύβη ἀπ' αὐτῶν. ³⁷ Τοσαῦτα δὲ αὐτοῦ σημεῖα πεποιηκότος ἔμπροσθεν αὐτῶν οὐκ ἐπίστευον εἰς αὐτόν, ³⁸ ἵνα ὁ λόγος Ἡσαΐου τοῦ προφήτου πληρωθῇ ὃν εἶπε· Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; ³⁹ διὰ τοῦτο οὐκ ἠδύναντο πιστεύειν, ὅτι πάλιν εἶπεν Ἡσαΐας· ⁴⁰ Τετύφλωκεν αὐτῶν τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ πεπώρωκεν αὐτῶν τὴν καρδίαν, ἵνα μὴ ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ νοήσωσι τῇ καρδίᾳ καὶ ἐπιστραφῶσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς. ⁴¹ ταῦτα εἶπεν Ἡσαΐας ὅτε εἶδεν τὴν δόξαν αὐτοῦ καὶ ἐλάλησε περὶ αὐτοῦ. ⁴² ὅμως μέντοι καὶ ἐκ τῶν ἀρχόντων πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν, ἀλλὰ διὰ τοὺς Φαρισαίους οὐχ ὡμολόγουν, ἵνα μὴ ἀποσυνάγωγοι γένωνται· ⁴³ ἠγάπησαν γὰρ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ. ⁴⁴ Ἰησοῦς δὲ ἔκραξε καὶ εἶπεν· Ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ πιστεύει εἰς ἐμὲ, ἀλλ' εἰς τὸν πέμψαντά με, ⁴⁵ καὶ ὁ θεωρῶν ἐμὲ θεωρεῖ τὸν πέμψαντά με. ⁴⁶ ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνῃ. ⁴⁷ καὶ ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ῥημάτων καὶ μὴ πιστεύσῃ, ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σώσω τὸν κόσμον. ⁴⁸ ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ῥήματά μου, ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ· ⁴⁹ ὅτι ἐγὼ ἐξ ἐμαυτοῦ οὐκ ἐλάλησα, ἀλλ' ὁ πέμψας με πατὴρ αὐτός μοι ἐντολὴν ἔδωκε τί εἴπω καὶ τί λαλήσω· ⁵⁰ καὶ οἶδα ὅτι ἡ ἐντολὴ αὐτοῦ ζωὴ αἰώνιός ἐστιν. ἃ οὖν λαλῶ ἐγὼ, καθὼς εἴρηκέ μοι ὁ πατήρ, οὕτω λαλῶ.

 ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)

17 Ὅλοι λοιπόν ἐκεῖνοι πού ἦταν μαζί μέ τόν Ἰησοῦ ὅταν αὐτός εἶχε φωνάξει ἀπ’ τόν τάφο τόν Λάζαρο καί τόν εἶχε ἀναστήσει ἀπό τούς νεκρούς καί τώρα ἦταν στήν ὑποδοχή αὐτή, διηγοῦνταν καί διαβεβαίωναν τό θαῦμα τοῦ Λαζάρου σ’ ὅσους δέν τό εἶχαν δεῖ.

18 Γι’ αὐτό καί τά πλήθη τοῦ λαοῦ τόν προϋπάντησαν, διότι ἄκουσαν ἀπό τούς αὐτόπτες αὐτούς μάρτυρες ὅτι αὐτός εἶχε κάνει τό μεγάλο αὐτό θαῦμα.

19 Μετά λοιπόν ἀπό τόν ἐνθουσιασμό αὐτό τοῦ λαοῦ εἶπαν οἱ Φαρισαῖοι μεταξύ τους: Βλέπετε ὅτι δέν κερδίζετε τίποτε μέ τό νά περιμένετε καί νά ἀναβάλλετε τή σύλληψή του; Νά τώρα, ὅλος ὁ λαός ἐγκατέλειψε ἐμᾶς καί ἀκολούθησε αὐτόν.

20 Ἀνάμεσα σ΄ ἐκείνους πού συνήθως ἀνέβαιναν στά Ἱεροσόλυμα γιά νά προσκυνήσουν κατά τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα ἦταν τότε καί μερικοί Ἕλληνες προσήλυτοι.

21 Αὐτοί λοιπόν ἦλθαν στόν Φίλιππο πού ἦταν ἀπό τή Βηθσαϊδά τῆς Γαλιλαίας καί τόν παρακαλοῦσαν λέγοντας: Κύριε, θέλουμε νά δοῦμε ἰδιαιτέρως τόν Ἰησοῦ καί νά μιλήσουμε μαζί του. 

22 Κι ἐπειδή ὁ Φίλιππος δίσταζε νά τό ἀναγγείλει αὐτό στό Διδάσκαλο, ἦλθε καί τό ἀνακοίνωσε στόν Ἀνδρέα, πού ἦταν συμπολίτης του καί μαθητής τοῦ Κυρίου. Καί ὁ Ἀνδρέας πάλι μαζί μέ τόν Φίλιππο λένε στόν Ἰησοῦ ὅτι κάποιοι Ἕλληνες προσήλυτοι θέλουν νά τόν δοῦν.

23 Ὁ Ἰησοῦς τότε τούς ἀποκρίθηκε: Ἦλθε ἡ ὥρα πού ὅρισε ὁ Θεός, σύμφωνα μέ τό προκαθορισμένο σχέδιό του, γιά νά δοξασθεῖ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου μέ τό θάνατό του καί τήν Ἀνάληψή του, ὁπότε καί θά ἀναγνωρισθεῖ ὡς Μεσσίας καί ἀπό τούς ἐθνικούς.

24 Ἀληθινά σᾶς λέω, ἐάν τό μικρό σπυρί τοῦ σιταριοῦ δέν πέσει στή γῆ καί δέν σαπίσει μέσα στό χῶμα, μένει ἁπλῶς ἕνας μόνο σπόρος καί δέν πολλαπλασιάζεται. Ἐάν ὅμως μέ τή σπορά του στή γῆ πεθάνει καί ταφεῖ, βγάζει πολύ καρπό. Ἔτσι κι ἐγώ, ἐάν πεθάνω, ὅπως ὁ Πατέρας μου ὅρισε, θά καρποφορήσω τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

25 Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τή ζωή του καί ἀποφεύγει τό θάνατο πού τοῦ ἐπιβάλλει ἡ ὑπακοή του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, θά τήν χάσει στήν αἰώνια βασιλεία. Κι ἐκεῖνος πού γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ περιφρονεῖ καί μισεῖ τή ζωή του στόν κόσμο αὐτό, θά τήν διατηρήσει καί θά τήν φυλάξει, γιά νά ἀπολαύσει τήν αἰώνια ζωή τοῦ μέλλοντος.

26 Ἐάν κανείς μέ ὑπηρετεῖ καί εἶναι μαθητής μου, ἄς μιμεῖται τό παράδειγμά μου κι ἄς μέ ἀκολουθεῖ στήν ὁδό τῆς αὐταπαρνήσεως. Καί ὅπου εἶμαι ἐγώ, τώρα βέβαια κακοπαθώντας καί θυσιαζόμενος, στό μέλλον ὅμως δοξαζόμενος στούς οὐρανούς, ἐκεῖ θά εἶναι καί ὁ δικός μου διάκονος. Πρέπει λοιπόν κι αὐτός νά εἶναι πρόθυμος σέ θυσίες ἐδῶ, γιά νά δοξάζεται μαζί μου στή βασιλεία μου. Κι ἄν κανείς μέ ὑπηρετεῖ, θά τόν τιμήσει καί θά τόν δοξάσει ὁ Πατήρ στήν αἰωνιότητα.

27 Τώρα πού ἡ ὥρα τοῦ θανάτου μου πλησίασε, ἡ ψυχή μου ἔχει ταραχθεῖ ἀπό τήν ἀγωνία πού φυσικῶς αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἀντιμετωπίζει τό θάνατο. Τί νά πῶ λοιπόν; Πατέρα μου, σῶσε με καί ἀπάλλαξέ με ἀπό τή σκληρή αὐτή ὥρα τοῦ μαρτυρικοῦ μου θανά­του. Ἀλλά ἀκριβῶς γι’ αὐτό ἔφτασα μέ ἐγκαρτέρηση καί αὐταπάρνηση μέχρι τήν ὥρα αὐτή, γιά νά ὑποστῶ δηλαδή τόν θάνατο αὐτόν, καί αὐτό ὑπῆρξε ὁ ὅλος σκοπός τῆς ζωῆς μου. Θά πῶ λοιπόν αὐτό:

28 Πάτερ, ὁτιδήποτε κι ἄν πρόκειται νά πάθω, φέρε ἐσύ σέ αἴσιο τέλος τό ἔργο τῆς σωτηρίας καί ἀπολυτρώσεως τῶν ἀνθρώπων καί δόξασε ἔτσι τό ὄνομά σου. Τότε ἦλθε ὡς ἀπάντηση στήν ἐπίκληση αὐτή τοῦ Ἰησοῦ μιά φωνή ἀπό τόν οὐρανό πού ἔλεγε: Τό ὄνομά μου τό δόξασα μέ τή δράση σου μέχρι τώρα ἀνάμεσα στόν Ἰσραήλ, καί θά τό δοξάσω καί πάλι μέ τό ἔνδοξο Πάθος σου καί τήν Ἀνάστασή σου καί μέ τήν ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου στά ἔθνη.

29 Μετά λοιπόν ἀπό τή φωνή αὐτή, ὁ πολύς λαός πού στεκόταν ἐκεῖ καί ἄκουσαν τόν ἦχο της χωρίς ὅμως νά ξεχωρίσουν καί τά λόγια, ἔλεγαν ὅτι ἔγινε βροντή. Ἄλλοι ἔλεγαν ὅτι ἕνας ἄγγελος τοῦ μίλησε.

30 Ὁ Ἰησοῦς τότε τούς ἀποκρίθηκε: Δέν ἔγινε ἡ φωνή αὐτή γιά μένα, πού γνωρίζω πόσο πολύ μέ ἀγαπᾶ ὁ Πατέρας μου, ἀλλά γιά σᾶς· γιά νά πληροφορηθεῖτε ὅτι αὐτός μέ ἔχει ἀποστείλει στόν κόσμο.

31 Τώρα πού θά μέ δοῦν οἱ ἄνθρωποι περιφρονημένο καί σταυρωμένο, θά κριθεῖ ὁ κόσμος αὐτός καί θά χωρισθοῦν οἱ πιστοί ἀπό τούς ἀπίστους. Τώρα ὁ ἄρχοντας τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ὁ σατανάς, θά πεταχθεῖ ἔξω ἀπό τό κράτος του καί θά χάσει τήν ἐξουσία του.

32 Ἀντίθετα ὅμως ἐγώ, ὅταν ὑψωθῶ μέ τό σταυρό ἀπό τή γῆ καί ἀναληφθῶ στούς οὐρανούς, θά ἀποσπάσω ἀπό τή δουλεία τοῦ διαβόλου καί θά ἑλκύσω κοντά μου ὅλους τούς ἀνθρώπους· ὄχι μόνο τούς Ἰουδαίους, ἀλλά καί τούς Ἕλληνες πού θά πιστέψουν σέ μένα.

33 Καί ἔλεγε τά λόγια αὐτά γιά τήν ὕψωσή του ἀπό τή γῆ, ὑποδεικνύοντας ἔτσι συνεσκιασμένα μέ ποιό εἶδος θανάτου θά πέθαινε.

34 Τότε τό πλῆθος τοῦ λαοῦ τοῦ ἀποκρίθηκε: Ἐμεῖς ἔχουμε ἀκούσει ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ νόμου πού γίνεται στίς συναγωγές ὅτι ὁ Χριστός θά ζήσει αἰώνια καί δέν θά πεθά­νει ποτέ. Καί πῶς ἐσύ λές ὅτι πρέπει νά ὑψωθεῖ πάνω στό σταυρό καί νά πεθάνει ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου; Ποιός εἶναι αὐτός ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου γιά τόν ὁποῖο μιλᾶς;

35 Μετά ἀπό τήν ἐρώτησή τους αὐτή τούς εἶπε ὁ Ἰησοῦς: Λίγο καιρό ἀκόμη θά μ’ ἔχετε μαζί σας, ἐμένα πού εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου. Γιά ὅσο λοιπόν διάστημα ἔχετε τό φῶς ἀνάμεσά σας, περπατᾶτε κάτω ἀπό τήν ὁδηγία του καί τό φωτισμό του, γιά νά μή σᾶς κατακυριεύσει τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πλάνης. Διότι ἐκεῖνος πού περπατάει στό σκοτάδι, δέν ξέρει ποῦ πηγαίνει.

36 Ὅσο ἀκόμη ἔχετε ἀνάμεσά σας ἐμένα, πού εἶμαι τό φῶς, πιστεύετε στό φῶς καί ἀναγνωρίστε ὅτι ἐγώ εἶμαι τό φῶς, γιά νά γίνετε παιδιά τοῦ φωτός, ὁλόκληροι φωτισμένοι ἀπό τό φῶς τῆς ἀλήθειας καί τῆς ἁγιότητος. Αὐτά εἶπε ὁ Ἰησοῦς, καί ἀφοῦ ἀναχώρησε ἀπό τό ἱερό καί τά Ἱεροσόλυμα, κρύφτηκε ἀπ’ αὐτούς, γιά νά μήν ἐρεθίζονται περισσότερο ἀπό τήν παρουσία του.

37 Παρόλο λοιπόν πού ὁ Ἰησοῦς εἶχε κάνει τόσο πολλά θαύματα μπροστά στά μάτια τους, αὐτοί ἐπέμεναν νά μήν πιστεύουν σ’ αὐτόν.

38 Ἔτσι πραγματοποιήθηκε καί ἐπαληθεύθηκε ὁ λόγος τοῦ προφήτη Ἡσαΐα, πού εἶπε: Κύριε, ποιός πίστεψε στό κήρυγμα πού ἀκούγεται ἀπό τό στόμα μας; Καί ἡ δύναμη τοῦ Κυρίου, πού ἐργάστηκε τά θαύματα αὐτά τοῦ Χριστοῦ, σέ ποιόν φανερώθηκε; Σέ ἐλάχιστους μόνο.

39 Ἐξαιτίας τῆς δυστροπίας τους αὐτῆς δέν μποροῦσαν νά πιστέψουν. Αὐτή τή δυστροπία τους μάλιστα τήν εἶχε προΐδει ὁ Θεός καί τήν προφήτευσε ὁ Ἡσαΐας. Καί τώρα εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα νά ἐκπληρωθεῖ ἡ προφητεία αὐτή. Γι’ αὐτό εἶπε πάλι ὁ Ἡσαΐας:

40 Ἐξαιτίας τῆς κακῆς τους διαθέσεως παραχώρησε ὁ Θεός νά τυφλωθοῦν τά μάτια τῆς διανοίας τους καί νά σκοτισθεῖ ἡ καρδιά τους, ἀφοῦ ἀρνοῦνται νά δοῦν μέ τά πνευματικά τους μάτια καί νά κατανοήσουν μέ τήν καρδιά τους καί νά ἐπιστρέψουν σέ μένα μετανοημένοι, ὁπότε καί θά θεραπεύσω τίς ψυχές τους.

41 Αὐτά εἶπε ὁ Ἡσαΐας, ὅταν μέ ἀποκαλυπτική ὀπτασία εἶδε τή δόξα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού καθόταν πρίν ἀπό τήν ἐνανθρώπησή του σέ θρόνο ὑψηλό, καί μίλησε στή συνέχεια γι’ αὐτά πού εἶδε.

42 Παρόλα αὐτά, καί ἀπό τούς ἄρχοντες πολλοί πίστεψαν σ’ αὐτόν. Ἐξαιτίας ὅμως τῶν Φαρισαίων δέν ὁμολογοῦσαν φανερά τήν πίστη τους, γιά νά μήν ἀφορισθοῦν καί διωχθοῦν ἀπό τή συναγωγή.

43 Ὁ ἀφορισμός αὐτός τούς φόβιζε· διότι ἀγάπησαν τήν τιμή καί τήν ἐπιδοκιμασία τῶν ἀνθρώπων πολύ περισσότερο ἀπό τή δόξα καί τήν ἐπιδοκιμασία τοῦ Θεοῦ.

44 Ὁ Ἰησοῦς λοιπόν φώναξε δυνατά, γιά νά ἀκούσουν ὅλοι, καί εἶπε: Γιατί φοβάστε νά ὁμολογήσετε ὅτι πιστεύετε σέ μένα; Μάθετε ὅτι ἐκεῖνος πού πιστεύει σέ μένα, δέν πιστεύει σέ μένα ἀλλά στό Θεό πού μέ ἔστειλε.

45 Κι ἐκεῖνος πού μέ τά πνευματικά του μάτια, τά ὁποῖα ἀνοίγει καί φωτίζει ἡ πίστη, βλέπει ἐμένα, βλέπει τόν Πατέρα μου πού μέ ἀπέστειλε στόν κόσμο.

46 Ἐγώ ἦλθα στόν κόσμο ὡς φῶς πνευματικό γιά νά τόν φωτίζω, ἔτσι ὥστε νά μή μείνει στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πλάνης κανείς ἀπό ἐκείνους πού πιστεύουν σέ μένα.

47 Κι ἄν κανείς ἀκούσει τά λόγια μου καί δέν τά πιστέψει ὥστε νά τά ἐγκολπωθεῖ καί νά τά ἐφαρμόσει στή ζωή του, ἐγώ δέν τόν καταδικάζω ἀπό τώρα, οὔτε θά εἶμαι ἐγώ ὁ κύριος αἴτιος τῆς καταδίκης του. Διότι δέν ἦλθα γιά νά κατακρίνω τόν κόσμο, ἀλλά γιά νά σώσω τόν κόσμο.

48 Ἐκεῖνος πού μέ παρακούει καί δέν δέχεται τά λόγια μου, ἔχει μόνος του δημιουργήσει αὐτόν πού θά τόν καταδικάσει. Ὁ λόγος πού κήρυξα, αὐτός θά τόν κρίνει τήν ἔσχατη ἡμέρα τῆς παγκοσμίου Κρίσεως.

49 Κι ὁ λόγος μου αὐτός θά κρίνει κάθε ἄπιστο τήν ἡμέρα ἐκείνη, διότι ἐγώ δέν μίλησα ποτέ ἀπό μόνος μου, ἀλλά ὁ Πατέρας μου, πού μέ ἀπέστειλε, αὐτός μοῦ ἔδωσε ἐντολή τί νά διδάξω καί μέ ποιά λόγια νά τό πῶ.

50 Καί γνωρίζω ὅτι ἡ ἐντολή του εἶναι ζωή αἰώνια, διότι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐγκλείει ζωοποιό καί ἀνακαινιστική δύναμη. Γι’ αὐτό λοιπόν κι ἐγώ, πού ἦλθα γιά νά σᾶς μεταδώσω ζωή αἰώνια, ἐκεῖνα τά ὁποῖα λέω καί διδάσκω, ἔτσι ἀκριβῶς τά λέω καί τά διδάσκω, ὅπως μοῦ τά ἔχει πεῖ ὁ Πατέρας μου.

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ¨Ο ΣΩΤΗΡ¨»)

Τῌ ΑΓΙᾼ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛῌ ΤΕΤΑΡΤῌ

Εἰς τὴν Λειτουργίαν

Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον

κστ΄ 6 - 16

Τοῦ Ἰησοῦ γενομένου ἐν Βηθανίᾳ ἐν οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ, ⁷ προσῆλθεν αὐτῷ γυνὴ ἀλάβαστρον μύρου ἔχουσα βαρυτίμου, καὶ κατέχεεν ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ ἀνακειμένου. ⁸ ἰδόντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠγανάκτησαν λέγοντες· Εἰς τί ἡ ἀπώλεια αὕτη; ⁹ ἠδύνατο γὰρ τοῦτο τὸ μύρον πραθῆναι πολλοῦ καὶ δοθῆναι τοῖς πτωχοῖς. ¹⁰ γνοὺς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Τί κόπους παρέχετε τῇ γυναικί; ἔργον γὰρ καλὸν εἰργάσατο εἰς ἐμέ. ¹¹ τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ' ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. ¹² βαλοῦσα γὰρ αὕτη τὸ μύρον τοῦτο ἐπὶ τοῦ σώματός μου, πρὸς τὸ ἐνταφιάσαι με ἐποίησεν. ¹³ ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅπου ἐὰν κηρυχθῇ τὸ εὐαγγέλιον τοῦτο ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ, λαληθήσεται καὶ ὃ ἐποίησεν αὕτη εἰς μνημόσυνον αὐτῆς. ¹⁴ Τότε πορευθεὶς εἷς τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Ἰούδας Ἰσκαριώτης, πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς εἶπε· ¹⁵ Τί θέλετέ μοι δοῦναι, καὶ ἐγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν; οἱ δὲ ἔστησαν αὐτῷ τριάκοντα ἀργύρια. ¹⁶ καὶ ἀπὸ τότε ἐζήτει εὐκαιρίαν ἵνα αὐτὸν παραδῷ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)

6 Κι ὅταν ὁ Ἰησοῦς ἦλθε στή Βηθανία, στήν οἰκία τοῦ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ,

7 τόν πλησίασε μιά γυναίκα πού κρατοῦσε ἕνα δοχεῖο ἀπό ἀλάβαστρο γεμάτο μέ πολύ ἀκριβό μύρο. Κι ἄρχισε νά χύνει τό μύρο αὐτό στό κεφάλι του, καθώς ἐκεῖνος καθόταν στό τραπέζι. 

8 Ὅταν ὅμως τό εἶδαν αὐτό οἱ μαθητές, ἀγανάκτησαν κι ἔλεγαν: Γιατί νά γίνει αὐτή ἡ ἄσκοπη καί χαμένη σπατάλη τοῦ πολύτιμου αὐτοῦ μύρου;

9 Διότι τό μύρο αὐτό μποροῦσε νά πουληθεῖ ἀκριβά καί τό ἀντίτιμό του νά δοθεῖ στούς φτωχούς. 

10 Ἀλλά ὁ Ἰησοῦς τό ἀντιλήφθηκε αὐτό καί τούς εἶπε: Γιατί ἐνοχλεῖτε τή γυναίκα; Μήν τήν πικραίνετε. Διότι πράξη καλή ἔκανε σέ μένα. Καί ἡ πράξη αὐτή εἶναι προτιμότερη στήν περίσταση αὐτή καί ἀπό τήν ἐλεημοσύνη καί τή βοήθεια τῶν φτωχῶν.

11 Διότι τούς φτωχούς τούς ἔχετε πάντοτε μαζί σας καί μπορεῖτε ὁποιαδήποτε ὥρα νά τούς εὐεργετήσετε. Ἐμένα ὅμως δέν θά μ’ ἔχετε πάντοτε. Ἄρα λοιπόν μήν ἐνοχλεῖτε τή γυναίκα γι’ αὐτό πού ἔκανε.

12 Διότι ὅταν αὐτή ἔχυσε τό μύρο αὐτό στό σῶμα μου, τό ἔκανε γιά νά ἑτοιμάσει τήν ταφή μου.

13 Ἀληθινά σᾶς λέω, ὁπουδήποτε κι ἄν κηρυχθεῖ τό εὐαγγέλιο αὐτό πού κηρύττω καί σᾶς παρέδωσα, σ’ ὅλο τόν κόσμο δηλαδή, θά ἀναφέρεται κι αὐτό πού ἔκανε αὐτή, γιά νά παραμένει ἀλησμόνητη ἡ μνήμη τῆς γυναίκας αὐτῆς.

14 Τότε ἕνας ἀπό τούς δώδεκα μαθητές, αὐτός πού λεγόταν Ἰούδας Ἰσκαριώτης, πῆγε στούς ἀρχιερεῖς καί τούς εἶπε:

15 Τί θέλετε νά μοῦ δώσετε, κι ἐγώ θά σᾶς τόν παραδώσω. Αὐτοί λοιπόν τοῦ παρέδωσαν τριάντα ἀσημένια νομίσματα.

16 Καί ἀπό τότε ζητοῦσε νά βρεῖ τήν κατάλληλη εὐκαιρία γιά νά τούς τόν παραδώσει.

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ ¨Ο ΣΩΤΗΡ¨»)