Κυριακὴ 1 Δεκεμβρίου 2019 (ΚΔ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ) (Ἐφεσ. β’ 14-22)

Κυριακὴ 1 Δεκεμβρίου 2019 (ΚΔ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ)

(Ἐφεσ. β’ 14-22)

Τὴν ὥρα ἀκριβῶς πού τὸ φαινόμενο τῆς παγκοσμιοποίησης ὠς ἀκατάσχετο κῦμα πλημμυρίζει ὁλόκληρο τὸν πλανήτη ἑνοποιώντας τὰ ἐπὶ χιλιετίες χωρισμένα ἔθνη, μέσα στὰ σπλάχνα τῆς κοινωνίας οἱ ἄνθρωποι ἀποξενώνονται ἀκόμη πιὸ πολὺ μεταξύ τους, οἱ καρδιὲς παγώνουν, τὰ τελευταῖα ὑπολείμματα τῆς ἀγάπης ἐξαφανίζονται.

Τὸ φαινόμενο δὲν εἶναι βέβαια ἀνερμήνευτο. Διότι ἡ ἑνοποίηση αὐτὴ δὲν ἔχει κάποιο ἰσχυρὸ συνεκτικὸ στοιχεῖο. Τὴν προκαλοῦν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον λόγοι οἰκονομικοί, πού δὲν εἶναι σὲ θέση ἀσαφαλῶς νὰ θερμάνουν καὶ νὰ ἑνώσουν τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.

Τί μπορεῖ νὰ ἑνώσει αὐτὲς τὶς καρδιές; Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ δίνει πλήρη καὶ οὐσιαστικὴ ἀπάντηση τὸ κείμενο τοῦ Ἀποστολικοῦ μας ἀναγνώσματος. Ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει στοὺς πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου ὅτι τὸ μεγάλο θαῦμα πού ἔγινε, νὰ ἑνωθοῦν δηλαδὴ οἱ δύο λαοί, οἱ εἰδωλολάτρες καὶ οἱ Ἑβραῖοι, καὶ νὰ ἀποτελοῦν ἕνα λαό, τὴν Ἐκκλησία, ὀφείλεται ἀποκλειστικὰ στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος εἰρήνευσε καὶ ἑνοποίησε τοὺς δύο αὐτοὺς λαούς, γκρεμίζοντας τὰ μεταξύ τους τείχη καὶ διαλύοντας τὴν ἔχθρα πού δημιούργησε ὁ Μωσαϊκὸς Νόμος. Ἔτσι, ἑνώνοντας τοὺς δύο λαοὺς μὲ τὸν ἑαυτό του, ἔχτισε νέο λαό, «καινὸν ἄνθρωπον», τοὺς ἀναγεννημένους Χριστιανούς, τὰ ζωντανὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας του. Αὐτὸ τὸν νέο λαὸ τὸν συμφιλίωσε ὁ Κύριος μὲ τὸν Θεὸ διὰ τῆς θυσίας τοῦ Σταυροῦ, ἐξαφανίζοντας ὁριστικὰ τὴν ἐχθρότητα πού ὑπῆρχε ἕως τότε μεταξὺ τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν εἰδωλολατρῶν.

Τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἔργο εἰρήνης. Ὁ Κύριος, λέει ὁ Ἀπόστολος στοὺς Ἐφεσίους, ἔφερε τὴν εἰρήνη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ μεταξύ μας, καὶ σὲ σᾶς τοὺς πρώην εἰδωλολάτρες, πού ἤσασταν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, καί σέ μᾶς τοὺς Ἰουδαίους, πού ἤμασταν πιὸ κοντά. Διότι κανείς μας δὲν μποροῦσε νὰ φτάσει στὸν Θεό, οὔτε ἐσεῖς οἱ «μακράν», οὔτε ἐμεῖς οἱ «ἐγγύς». Τὴν προσαγωγή μας στὸν Θεὸ κι ἐσεῖς κι ἐμεῖς τὴν ὀφείλουμε στὸν Χριστό, διὰ τοῦ ὁποίου ὁδηγηθήκαμε στὸν Θεὸ Πατέρα μὲ τὴν Χάρη καὶ τὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Κατὰ συνέπεια καὶ ἐσεῖς, οἱ πρὶν εἰδωλολάτρες, δὲν εἶστε πλέον «ξένοι καὶ πάροικοι», ξένοι καὶ προσωρινοὶ κάτοικοι μέσα στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἶστε «συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι του Θεοῦ» ἀνήκετε στὴν ἴδια πολιτεία μὲ τοὺς Ἁγίους καὶ εἶστε οἰκιακοί του Θεοῦ, μέλη τῆς οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ. Εἶστε «οἰκεῖοι του Θεοῦ», διότι ἀνήκετε στὴν Ἐκκλησία, στὸν θαυμαστὸ αὐτὸ καὶ ἅγιο ναὸ τοῦ Θεοῦ, ὅπου ἔχετε κι ἐσεῖς χτιστεῖ ἐπάνω στὸ ἀσάλευτο θεμέλιο τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Προφητῶν καὶ ὅπου ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἑνώνει ὡς «ἀκρογωνιαῖος λίθος» (ἀγκωνάρι) ὅλα τὰ τμήματα τῆς οἰκοδομῆς. Ἐπάνω σ’ αὐτὸν τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο στηρίζεται ὅλη ἡ οἰκοδομὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ συναρμολογεῖται, γιὰ νὰ γίνει ἅγιος ναός, ὅπως ὁ Κύριος τὸν θέλει. Σ’ αὐτὸν τὸν ναὸ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἰκοδομεῖστε κι ἐσεῖς μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους πιστούς, γιὰ νὰ γίνετε «κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ», σπίτι ἱερό, στὸ ὁποῖο θὰ κατοικεῖ ὁ Θεός.

Μέσα ἀπὸ τὰ πυκνὰ νοήματα τοῦ Ἀποστολικοῦ αὐτοῦ κειμένου γίνεται τώρα ὁλοφάνερο ὅτι ἡ ἕνωση τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους μόνον διὰ τοῦ Χριστοῦ εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτευχθεῖ. Κάθε ἄλλη προσπάθεια μπορεῖ πιθανὸν νὰ καταργήσει τὰ ἐξωτερικὰ σύνορα μεταξὺ τῶν διαφόρων λαῶν, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ἑνώσει ψυχικά τούς λαούς. Καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι, καὶ ἂν ἀκόμη ἔρθει μία ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ὅλος ὁ κόσμος θὰ ἔχει ἐνωθεῖ σὲ μία παγκόσμια ἕνωση, καὶ τότε ἀκόμη, καὶ μάλιστα περισσότερο τότε, οἱ ἄνθρωποι θὰ εἶναι παντελῶς ξένοι καὶ ἄγνωστοι μεταξύ τους. Διότι οἱ ὁποιεσδήποτε σκοπιμότητες μποροῦν νὰ καταργήσουν τὰ ἐξωτερικὰ σύνορα τῶν κρατῶν, δὲν μποροῦν ὅμως νὰ μετακινήσουν οὔτε χιλιοστὸ τὰ ἐσωτερικὰ σύνορα, πού βρίσκονται χαραγμένα βαθιὰ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.

Ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι κάθε προσπάθεια νὰ εἰρηνεύσουμε μεταξὺ μας οἱ ἄνθρωποι, ὡς σύνολα ἢ καὶ ὡς πρόσωπα, χωρὶς τὸν Χριστὸ εἶναι καταδικασμένη σὲ ἀποτυχία. Μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μᾶς ἑνώσει, καταργώντας τὶς ποικίλες ἐχθρότητες καὶ χαρίζοντας βαθειὰ εἰρήνη στὶς καρδιές μας. Διότι μόνον ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ ἑνοποιὸ – τὸ μοναδικὸ ἑνοποιὸ – κέντρο τοῦ κόσμου ὅλου. Εἶναι τὸ κέντρο τοῦ σύμπαντος καὶ ὁ μόνος ἀληθινὸς φίλος καὶ εὐεργέτης τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτὸς ὁ Χριστὸς εἶναι «ἡ εἰρήνη ἠμῶν». Καὶ μόνον αὐτὸς ἑνώνοντάς μας μὲ τὸν ἑαυτὸ του μᾶς παρέχει τὴ δυνατότητα νὰ ξεπεράσουμε τὶς ἀντιπαλότητές μας, νὰ ὑπερβοῦμε τοὺς ἐγωισμούς μας, τὸν ἀτομικισμό μας, τὸν παθολογικὸ ἐθνικισμό μας, καὶ νὰ ἀγαπήσουμε βαθιὰ καὶ εἰλικρινὰ τοὺς ἀδελφούς μας, τοὺς συνανθρώπους μας ὅλης τῆς γῆς.

Στὸν βαθμὸ πού ὁ καθένας μας ἑνώνεται γνήσια καὶ οὐσιαστικὰ μὲ τὸν Χριστὸ συντελεῖ στὸ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἑνότητα ὅλων τῶν ἀνθρώπων πολὺ περισσότερο ἀπὸ ὅσο ὅλα μαζὶ τὰ κατ’ ὄνομα εἰρηνευτικὰ κινήματα τῆς γῆς.