10.08.2018 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΙΑ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΙΑ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

Πρὸς Κορινθίους Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα   4:13-18

Ἀδελφοί, ἔχοντες τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως, κατὰ τὸ γεγραμμένον, Ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα· καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν· εἰδότες ὅτι ὁ ἐγείρας τὸν κύριον Ἰησοῦν καὶ ἡμᾶς σὺν Ἰησοῦ ἐγερεῖ καὶ παραστήσει σὺν ὑμῖν. Τὰ γὰρ πάντα δι΄ ὑμᾶς, ἵνα ἡ χάρις πλεονάσασα διὰ τῶν πλειόνων τὴν εὐχαριστίαν περισσεύσῃ εἰς τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Διὸ οὐκ ἐκκακοῦμεν, ἀλλ΄ εἰ καὶ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται, ἀλλ΄ ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡμέρᾳ καὶ ἡμέρᾳ. Τὸ γὰρ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως ἡμῶν, καθ΄ ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν, μὴ σκοπούντων ἡμῶν τὰ βλεπόμενα ἀλλὰ τὰ μὴ βλεπόμενα· τὰ γὰρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τὰ δὲ μὴ βλεπόμενα αἰώνια.

 ΕΡΜΗΝΕΙΑ (κ. Παναγιώτη Τρεμπέλα)

13 Παρόλους ὅμως αὐτούς τούς κινδύνους, ἐπειδή ἔχουμε τό ἴδιο Ἅγιον Πνεῦμα πού μᾶς στηρίζει στήν πίστη, ὅπως παλιότερα εἶχε καί ὁ Δαβίδ σύμφωνα μ’ αὐτό πού εἶναι γραμμένο στούς ψαλμούς· ≪πίστεψα, γι’ αὐτό καί μίλησα≫, ἔτσι κι ἐμεῖς πιστεύουμε, καί γι’ αὐτό καί θαρραλέα ὁμολογοῦμε καί κηρύττουμε τόν λόγο τῆς πίστεώς μας.

14 Καί γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός, πού ἀνέστησε τόν Κύριο Ἰησοῦ, θά ἀναστήσει κι ἐμᾶς διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ καί θά μᾶς παρουσιάσει ἔνδοξους στό βῆμα του μαζί μέ σᾶς.

15 Ναί, μαζί μέ σᾶς. Διότι ὅλα γιά σᾶς γίνονται· ἔτσι ὥστε ἡ εὐεργεσία πού μᾶς κάνει ὁ Θεός σώζοντάς μας ἀπό τούς κινδύνους γιά χάρη σας, νά πλεονάσει καί νά γίνει εὐεργεσία καί χάρη ὄχι μόνο σέ μᾶς ἀλλά καί σ’ ὅλους ἐσᾶς. Κι ἔτσι αὐτοί πού εὐεργετοῦνται θά εἶναι περισσότεροι, ὥστε καί ἡ εὐχαριστία πρός τόν Θεό νά πλεονάσει καί νά περισσεύσει, γιά νά δοξάζεται τό ὄνομά του.

16 Κι ἐπειδή γνωρίζουμε ὅτι ὅλα τά δυσάρεστα πού μᾶς συμβαίνουν καταλήγουν στήν εὐχαριστία καί στή δόξα τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό δέν χάνουμε τό θάρρος μας· ἀλλά κι ἄν ὁ ἐξωτερικός μας ἄνθρωπος, δηλαδή τό σῶμα μας, φθείρεται ἀπ’ τίς θλίψεις καί τούς κινδύνους αὐτούς, ὁ ἐσωτερικός ὅμως ἄνθρωπος, δηλαδή ἡ ψυχή μας, γίνεται νεότερη μέρα μέ τή μέρα.

17 Καί ξανανιώνει ἡ ψυχή μας, διότι οἱ θλίψεις μας, πού γρήγορα περνοῦν καί εἶναι γι’ αὐτό ἐλαφρές, ἑτοιμάζουν σέ ὑπερβολικά μεγάλο βαθμό αἰώνιο βάρος δόξας σέ μᾶς.

18 Ὁσοδήποτε λοιπόν βαριές κι ἄν εἶναι οἱ θλίψεις, θά τίς αἰσθανόμαστε ὡς ἐλαφρές, ἀρκεῖ νά μήν προσηλώνουμε τό βλέμμα μας σ’ ἐκεῖνα πού φαίνονται μέ τά μάτια τοῦ σώματος, ἀλλά σ’ ἐκεῖνα πού δέν φαίνονται, ὅμως μᾶς περιμένουν μετά τό θάνατο. Διότι αὐτά πού φαίνονται εἶναι πρόσκαιρα καί περνοῦν, αὐτά ὅμως πού δέν φαίνονται εἶναι αἰώνια

(Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ - ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ - ΕΚΔΟΣΙΣ «ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ “Ο ΣΩΤΗΡ”»)