ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 2017 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΡΑΜΑΣ κ. ΠΑΥΛΟΥ.

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η    Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

ΜΕΓΑΛΗΣ  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ  2017

Π Α Υ Λ Ο Σ

          Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δράμας,

πρός

          τόν εὐαγῆ Ἱερόν Κλῆρον καί τούς εὐσεβεῖς καί εὐλογημένους Χριστιανούς τῆς μαρτυρικῆς Ἐπαρχίας ταύτης, εὐχήν καί εὐλογίαν καί παρά τοῦ σταυρωθέντος Δεσπότου Χριστοῦ συγχώρησις.

          Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά. 

          Σήμερα ὑψώνεται ὁ Χριστός στόν Σταυρό καί μαζί Του σηκώνει τήν κατάκοιτη ἀνθρωπότητα.

          Ὑψώνεται ὁ Χριστός στόν Σταυρό καί ἡ ἀλαζονεία τοῦ διαβόλου δέχεται τό ἀποφασιστικό πλῆγμα της.         

          Ὑψώνεται σήμερα ὁ Χριστός στόν Σταυρό καί τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τρέχει νά συσπειρωθεῖ κάτω ἀπό τή σκέπη Του. Καρφώθηκε ὁ Χριστός στό Σταυρό καί ἄνοιξαν οἱ βρύσες τῆς ζωῆς ἀπό τήν πανακήρατη πλευρά Του γιά νά τρέξουν ἀπό ἐκεῖ τό αἷμα καί τό νερό, τό λουτρό πού καθάρισε τόν κόσμο. 

          Χωρίς τόν Χριστό πάνω στόν Σταυρό δέν θά σχιζόταν τό χειρόγραφο τῆς ἁμαρτίας, δέν θά κερδίζαμε τήν ἐλευθερία μας, οὔτε θά ἄνοιγε ὁ Παράδεισος.

          Πόσο μεγάλο καί πολύτιμο πρᾶγμα εἶναι γιά τούς πιστούς ὁ Σταυρός ! Μεγάλο ἀφοῦ χάρη σ’ αὐτόν γίναμε ἀποδέκτες τόσων ἀγαθῶν καί πολύτιμο γιατί εἶναι ταυτόχρονα σύμβολο πάθους καί νίκης. Πάθους γιατί πάνω του ὁ Κύριος ὑπέστη τήν ὀδύνη τῆς Σταύρωσης καί τόν ἑκούσιο θάνατό Του, ἀλλά καί νίκης γιατί ἐξουδετέρωσε τόν διάβολο καί νίκησε τόν θάνατο, ἐνῶ συντρίφτηκαν τά κλειδιά τοῦ ἅδη καί ἀναδείχθηκε κοινή σωτηρία γιά ὅλο τόν κόσμο. 

          Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει  : «Χαῖρε σκῆπτρον ἅγιον τοῦ Χριστοῦ, Σταυρέ ζωηφόρε καύχημα τῶν Χριστιανῶν».

          Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας, αἰῶνες πρίν ἀπό τό Πάθος, προφήτευσε γιά τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ : «Νῦν ἀναστήσομαι, νῦν δοξασθήσομαι, νῦν ὑψωθήσομαι» (Ἡσ. 33,10). Λόγοι πού σαφῶς προαναγγέλλουν τήν ἄνοδο στό Σταυρό καί τή δόξα μέ τήν ὁποία δοξάστηκε διά τοῦ Σταυροῦ ὁ μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός.

          Αὐτό εἶναι τό μυστήριο τῆς Θείας οἰκονομίας. Ἐγκαταλείπει ὁ Ἀπρόσιτος τό θρόνο τῆς μεγαλοσύνης Του καί κατεβαίνει στή γῆ. Σαρκώνεται καί ντύνεται τήν ἀνθρωπίνη φύση ἀπό τά Πανάγια αἵματα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, παίρνει τή μορφή τοῦ πλανεμένου προβάτου, ὥστε ἐξαπατημένος ἀπό τήν ὁμοιότητά Του μέ ἐμᾶς νά χιμήξει, κατά τή συνήθειά του, πάνω Του ὁ αἱμοβόρος λύκος, ὁ διάβολος, καί νά σπάσει τά δόντια του ὁ ἁμαρτωλός πάνω στή σάρκα τοῦ Ἀναμάρτητου.    

          Ἡ ὑμνολογία τοῦ Μεγάλου Σαββάτου τό τονίζει αὐτό ἐμφατικά : «Σήμερον ὁ ἅδης στένων βοᾷ · Κατελύθη μου ἡ ἐξουσία, ἐδεξάμην θνητόν, ὥσπερ ἕνα τῶν θανόντων ̇ τοῦτον δέ κατέχειν ὅλως οὐκ ἰσχύω, ... Δόξα Κύριε τῷ Σταυρῷ Σου καί τῇ Ἀναστάσει Σου».

          Μέ τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ ἦρθε νά πάρει ἐκδίκηση γιά τήν ἧττα τοῦ ἀνθρώπου πού προῆλθε ἀπό τό ξύλο τῆς γνώσης καί μέ πάσσαλο νά ἀποκρούσει τόν πάσσαλο, δηλαδή μέ τό ἴδιο τό ὄργανο τῆς κατάρας νά ἐξαφανίσει τήν παλαιά κατάρα πού ξεπήδησε ἀπό ἐκεῖνο τό ξύλο. Καί ἀπό τότε τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ δέν εἶναι ὄργανο κατάρας ἀλλά εὐλογίας ὅπως ἀναφέρεται στήν Ἁγία Γραφή : «Εὐλογεῖται ξύλον κατά τόν εἰπόντα, δι’ οὗ γίνεται σωτηρία» (Σοφ. Σολομ. 14,7).

          Ἀτενίζοντας σήμερα τόν ἑσταυρωμένο Κύριό μας, τόν Κύριο τῆς Δόξης, δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε τά λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου  : «Ἔτι γάρ Χριστός ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν κατά καιρόν ὑπέρ ἀσεβῶν ἀπέθανεν» (Ρωμ. 5,6). Δέν ὑπάρχει τίποτε πού μπορεῖ νά σταθεῖ αὐτόνομα δίπλα στόν σταυρικό Του θάνατο. Οὔτε ἡ μοναδική προσωπικότητα, οὔτε οἱ ὁμιλίες, οὔτε οἱ θεραπεῖες, οὔτε ἡ πρόσκληση μετανοίας, οὔτε ἡ κοινωνική, ἡ ἀτομική, ἡ ἄμεση, ἡ ἐσχατολογική πλευρά τοῦ Εὐαγγελίου Του. Τίποτε ἀπό αὐτά δέν ἔχει τό δικό του φῶς. Ὅλα αὐτά φωτίζονται ἀπό τό φῶς τοῦ Σταυροῦ. Καμμία λέξη ἀπό τά συνοπτικά Εὐαγγέλια δέν θά μπορούσαμε νά κατανοήσουμε χωρίς τόν Σταυρό. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἀρχίζει ἀκριβῶς πέρα ἀπό τό μέγιστο μυστήριο τοῦ Σταυροῦ. Ὁ πιστός μπορεῖ νά ζήσει ἀποχαιρετώντας τά ἀνθρώπινα πράγματα πού συσκοτίζουν τόν «διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν» θάνατο τοῦ Κυρίου.

          Ὁ Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε. Ἐφόσον αὐτός ὁ θάνατος ἀποτελεῖ γνωσιολογική ἀρχή τοῦ δικοῦ μας θανάτου ̇ ἐφόσον ἀπό αὐτόν τόν θάνατο ὁ ἀόρατος Θεός καθίσταται ὁρατός γιά μᾶς ̇ ἐφόσον αὐτός ὁ θάνατος εἶναι ὁ τόπος πού συντελεῖται ἡ καταλλαγή μέ τόν Θεό, ἐκεῖ ὅπου ἐμεῖς τό πλάσμα πού ἀποστράφηκε τόν πλάστη του, στρεφόμαστε ξανά πρός Αὐτόν ἐν ἀγάπῃ, τότε καθίσταται ἀλήθεια γιά μᾶς καί δίνει περιεχόμενο σέ κάθε ἔκφραση τῆς ζωῆς μας.

          Πέθανε ὑπέρ ἡμῶν, ἐντελῶς χωρίς ἐμᾶς, ὅταν ἐμεῖς ἤμασταν ἀσεβεῖς καί ἀσθενεῖς. Ἐμεῖς λοιπόν οἱ ἀσθενεῖς, διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος συναποθνήσκουμε μέ τόν Χριστό καί γινόμαστε αὐτό πού δέν εἴμαστε. Παίρνουμε δηλαδή τήν δυνατότητα τοῦ διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως ἀνακαινισθέντος ἀνθρώπου, τοῦ καινούργιου ἀνθρώπου.    

          Αὐτό μόνο διά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἐφικτό διότι : «ὅπως τό ἕνα παράπτωμα ἔγινε αἰτία καταδίκης ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἔτσι καί τό σωτήριο ἔργο ἔγινε αἰτία σωτηρίας καί ζωῆς γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Καί ὅπως ἡ παρακοή τοῦ ἑνός ἀνθρώπου ἔκανε ὅλη τήν ἀνθρωπότητα ἁμαρτωλή, ἔτσι καί μέ τήν ὑπακοή τοῦ ἑνός θά ἀναγνωρισθοῦν ὅλοι δίκαιοι ἀπό τόν Θεό» (Ρωμ. 5, 18-19).

          Ὁ Χριστός εἶναι τό σπάσιμο τῶν δεσμῶν, ἡ διάρρηξη τῶν φραγμῶν, ἡ ἐπένδυση τοῦ ἀνθρώπου μέ τό οἰκητήριον ἐξ οὐρανοῦ.  Ἄμεσα μέ τήν ἐνσωμάτωσή μας στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία, ἀποκτᾶμε τό δικαίωμα γιά δικαίωση ζωῆς αἰωνίου.  

          Νά γιατί τό σχῆμα τοῦ Σταυροῦ εἶναι τό πιό ὄμορφο ἀπ’ ὅλα τά σχήματα τοῦ κόσμου. Βραβεῖο εἰρήνης καί φιλικῆς συμφωνίας πού κάνανε ἡ γῆ καί ὁ οὐρανός. Μέ τό Σταυρό ντυθήκαμε τό Χριστό καί ἀποτινάξαμε τόν παλαιό ἄνθρωπο, τό ἔνδυμα τῆς ἁμαρτίας. 

          Τήν μεγάλη αὐτή ἡμέρα τῶν ἀχράντων Παθῶν τοῦ Κυρίου μας ἄς ἱκετεύσουμε τόν δι’ ἡμᾶς παθόντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ νά ἀνοίξει τά μάτια τῶν ψυχῶν μας ὥστε νά δεχθοῦμε τήν σωτήρια καί λυτρωτική προσφορά καί μέ ἀγαλλίαση νά δοῦμε ὄχι μόνο τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα ἀλλά καί τό Πάσχα τῆς ἀνέσπερης ἡμέρας τῆς Βασιλείας Του. ΑΜΗΝ. 

Διάπυρος πρός τόν σταυρωθέντα Κύριον

Εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†  Ο ΔΡΑΜΑΣ   Π Α Υ Λ Ο Σ